အခ်စ္က ကဗ်ာကို မီးဖြားသန္ ့စင္ျခင္း
ညင္သာစြာ..ထိစမ္းတဲ့အခါ..
အရည္ေပ်ာ္ နူနယ္ ႏွလံုးသား..
တုန္လွဳပ္ ခံစားတဲ့အာရုံ
ကိုယ္လို သာမန္လူသား..
ကဗ်ာသမား..ျဖစ္သြားတယ္။
ခ်စ္ရလြန္းသူက ေျပာတယ္..ခ်စ္တယ္။
ပန္းသင္းနံ ့ေျမာေန..ညွင္းသန္ ့ေလေျပ။
ငါးကေလးမ်ား ကူးခတ္..ကန္ျပာေရ
အေဖၚစံုဌက္ေတြ..ေဝယံထက္ခြန္းေျခြ
ထံုပန္း၀တ္မွဳန္ၾကား..လိပ္ျပာကေလးဗ်ာမ်ား..
ေနရာတိုင္းလွပ..ခ်စ္သူ ့ဘဝအစ..
ပ်ားရည္လိုခ်ိဳ….ပန္းမ်ားသို ့ေမႊး.
ေက်ာက္စက္ေရစင္ေအး..
ခ်စ္သူ ့အနမ္းေငြ ့.ႏွင္းကေလးလို.ေအးတယ္။
သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆိုသံ
တိုးတခ်က္ က်ယ္တခ်က္
ေလထဲမွာ..ေျမာသြားတဲ့ ဝိညာဥ္..
ေျမွာက္တလွည့္ ေပၚတလွည့္
ယဲ့ယဲ့ကေလး..ၾကားရတဲ့သက္ျပင္းရွိဳက္
မ်က္လံုးထဲ မိုက္ကနဲ..
တိမ္စိုင္ခိုးေငြ ့..ဖမ္းယူကစား
အခုန္ျမန္..စည္းမမွန္တဲ့ ရင္ခုန္နရီရယ္..
သံစဥ္ ရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။
အေပ်ာ္ေတြ အျပည့္နဲ ့
ေဆြ ့ေဆြ ့ခုန္ေပါက္..
ခေလးေလးတေယာက္လို..
အခ်စ္က ကဗ်ာကို..ေမြးဖြား..
ကဗ်ာက..အခ်စ္ကို ျပန္ ခံစားေစတယ္..
ေက်းဇူးပါဘဲ..ကဗ်ာဆန္ေသာ အခ်စ္ရယ္။
မ
No comments:
Post a Comment