ပိဂုတၱရလုလင္လို ့ ဆိုခ်င္လည္းဆို..
ေခ်ာင္းကေလးၿခားခဲ့ၿပီ…ကူးၿဖတ္လို ့လည္းမမွီ..
ရက္စက္တဲ့ ကံၾကမၼာသည္…ဒို ့နွစ္ဦးကိုေ၀းေအာင္ၿခားေနၿပီ..
စည္းကေလးတားခဲ့ၿပီ…ကူးၿဖတ္ဖို ့လည္းခက္သည္..
ရိုက္နွက္တဲ့ ေလာကဓံသည္…ဒို ့နွစ္ဦးကိုေဆြးေအာင္ၿပဳေနသည္။
ဂုဏ္တံတိုင္းကာဆီး..နီးရက္နဲ ့ ေ၀းခဲ့ၾကသည္…
ေၿမၿပင္လူသား…ထိပ္ဖ်ားၾကယ္ကိုမမွီ..
လွအားရက္သူ..အခ်စ္ဆံုးေပ်ာ္ဖို ့ရြယ္ရည္..
ကိုယ့္အသည္းေတာင္…စေတးရက္ပါသည္…
( သူၿပံဳး..နိုင္ပါေစ။… သူမုန္း..နိုင္ပါေစ။
ကိုယ္ဘာၿဖစ္ၿဖစ္… သူေပ်ာ္…ၿဖစ္ပါေစ။)၂
အညၾတကိုယ့္..လူ..ဒီေရြွခြက္ကိုမယူလို..
ထိုက္တန္သူသာ…ပန္ရိ္ုးထံုးစံ..ေလ…
ရင္၌နင့္စြာတိတ္တိတ္ကေလး…အသဲေၾကြ..
ခင္နွမမူယာ..ေရြွနန္းထိုက္ေစေလ..
အေ၀းရပ္မွာ…ေန..သတင္းစကားရွာေဖြ..
ခင္မ..ၿပံဳးေစ..သူေပ်ာ္ထိုက္ၿပီေလ..
ပိဂုတၱရလုလင္....ဆိုခ်င္လည္းဆိုၾကပေစ…
ကိုယ္ဂရုမစိုက္ပါေမ…မိဖုရားဘ၀မွာ..မင္းေပ်ာ္နိုင္ေစ..
ထားခဲ့တဲ့ေမာင့္ေစတနာေတြ..
လူမသိ..သူမသိ..ေမာင့္ဘ၀ရဲ့လြမ္းရာဇ၀င္ေပ..
(စုစုကဗ်ာ)
No comments:
Post a Comment