ၾကယ္ေတြ ရယ္တဲ့ည..
မိုးျပာသားေမွာင္က်တဲ့ ညေပါ့
လေရာင္က ေမွးေမွး..
ပိုးစုန္းၾကဴးေလးက ေရးေရး..
ေလအ၀ဲ..မိုးသင္းရနံ ့နဲ ့ည..
ဘယ္ေတာ့မွ ေမ ့မရဘူး..
ခ်ိဴေသာရယ္သံေလးေတြနဲ ့
အျဖဴထည္..နွလံုးသားတခုနဲ ့သူ
ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ
ဘ၀၏ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း..
က်မ ရင္တြင္းကို ခ်င္းနင္းတယ္..
ထြက္သက္ေလနဲ ့
ပါးျပင္ေပၚအက်မွာ
ရင္ခုန္ျခင္းည စတယ္....
ခ်ြဲတယ္..မထင္နဲ ့..
ေျပာရင္ ယံုမွာလား..
ျမတ္နိူးမြတ္သိပ္.အာရံုရိပ္မွာ..
နားစည္ကို..ေျဖးညွင္းရိုက္ခတ္..
သူမွသာ ေျပာတတ္တယ္..
ပ်ားရည္ခ်ိဳစကား…
“ စုရယ္..ေမာင္ခ်စ္တယ္”
ဆံသြယ္လွ်လ်ွ..ၾကက္သီးျမျမ..
နဖူးထက္က..ေအးျမတဲ့ သူ ့အနမ္းစ
ၾကည္နူးခ်မ္းေျမ့ ေသာကေမ့တယ္..
ရင္နဲ ့အမ်ွ ခ်စ္ရပါေသာ
သူသာဘဲ..သူ.ေပါ့.
က်မ ရင္ခုန္သံေတြ ခိုးယူသြားသူ..
ရွက္ျပံဳးနဲ ့ မ်က္လႊာခ်..
ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္ အျမီးစေထာင္တဲ့ည..
တိုးတိုးကေလး ပါးကပ္ေျပာျပမယ္…
က်မ ခ်စ္တယ္..ေမာင္..
ညိမ္သက္စြာ နားေထာင္..
ပုခံုးေပၚ မွီေမွးစက္္..
ေမာင့္အတြက္
အခ်စ္ည သက္သက္ေပါ့
လင္းအာရုဏ္တက္ တဲ့အထိေအာင္…
No comments:
Post a Comment